لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: کوریورتینوپاتی سروزی مرکزی (Central Serous Chorioretinopathy= CSCR) یک اختلال بینایی شایع شبکیه است. دورزولامید موضعی موجب مهار آنهیدراز کربنیک و جذب مایع زیر شبکیه می شود. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر قطره چشمی دورزولامید 2% در تسریع بهبودی کوریورتینوپاتی سروز مرکزی حاد انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه بالینی غیرتصادفی یک سویه کور، 45 بیمار مبتلا به CSCR وارد مطالعه شدند. گروه آزمون (26 نفر که روزی دو بار و به مدت سه هفته قطره چشمی 2% Dorsolamide دریافت کردند) و گروه کنترل (19 نفر) تحت نظر قرارگرفتند. میزان بهبود CSCR به وسیله فوندوسکوپی و تصاویر (OCT) Optical Coherence Tomography، قبل و سه هفته پس از مداخله، ارزیابی و مقایسه شدند. یافته ها: دو گروه از نظر سن، جنس و حدت بینایی پایه هموژن بودند. ضخامت ماکولای مرکزی در OCT کاهش معنی داری در هر دو چشم، راست (152/74±180/36-میکرومتر، 0/001>p) و چپ (144/08±161/87-میکرومتر، 0/004=p) گروه آزمون نسبت به گروه کنترل داشت. به علاوه، 84/6% از بیماران در گروه Dorzolamide و 21% در گروه کنترل بهبود یافتند. عود در دو بیمار مرد در گروه کنترل مشاهده شد و در هیچ یک از بیماران گروه آزمون طی یک ماه پس از درمان، عود مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر استفاده از قطره چشمی دورزولامید دو بار در روز به مدت سه هفته به طور قابل توجهی ضخامت ماکولا مرکزی، طول مدت بیماری، عود یک ماهه و نیاز به لیزر درمانی را در بیماران مبتلا به CSCR کاهش می دهد.

مقدمه: این مطالعه، با هدف تعیین اثربخشی میکروپالس دیود لیزر در بهبود وضعیت بینایی در بیماران مبتلا به کریورتینوپاتی سروز مرکزی انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 26 بیمار مبتلا به کرویورتینوپاتی سروز مرکزی در دو گروه 13 نفره توزیع شدند. گروه اول تحت درمان با میکروپالس دیود لیزر قرار گرفتند و در گروه دوم، مداخله ای انجام نشد. بیماران دو گروه برای سه ماه پی گیری شدند و حدت بینایی و وضعیت بهبودی در دو گروه مقایسه شد. یافته ها: لگاریتم حدت بینایی قبل از شروع درمان و در زمان های 4 و 12 هفته بعد از شروع درمان، اختلاف معنی داری را بین دو گروه نشان نداد، اما در بررسی درون گروهی، لگاریتم حدت بینایی در هر دو گروه تفاوت معنی داری داشته (001/0 > P)، اما در بررسی بین گروهی، تفاوت معنی داری بین دو گروه دیده نشد (820/0 = P). نتیجه گیری: اگر چه نتایج مطالعه ی حاضر نشان می دهد که میکروپالس دیود لیزر به صورت بالینی و آناتومیک باعث بهبود در بیماران مبتلا به کوریو رتینوپاتی سروز مرکزی حاد می گردد، اما از نظر آماری تفاوت معنی داری در مقایسه با بهبود خودبه خودی این بیماران ندارد.

سابقه و هدف: عوارض چشمی در بیماران پیوند شده اغلب ناشی از بیماری زمینه ای و یا مصرف داروها می باشد و شامل عوارض سگمان قدامی و خلفی است که در میان عوارض سگمان خلفی، رتینوپاتی سروز مرکزی (CSCR) بیشتر مربوط به مصرف استروئید با دوز بالا، هیجان و یا مصرف سیکلوسپورین می باشد و پیش آگهی آن معمولا خوب است. هدف این مطالعه گزارش یک مورد CSCR به عنوان یکی از عوارض چشمی ناشایع پیوند کلیه می باشد.گزارش مورد: مرد 36 ساله پس از بستری بدلیل پس زدگی کلیه پیوندی دچار کاهش بینایی شدیدی در چشم ها شد که در معاینه و آنژیوگرافی فلوئورسین چشم، CSCR تشخیص داده شد که بدلیل استفاده از دوز بالای استروئید برای درمان پس زدگی بوده است. پس از کاهش دوز دارو پس از 3 ماه، دید وی به حد نرمال بازگشت.نتیجه گیری: تغییرات قدرت بینایی در تمام بیماران پیوندی باید به دقت دنبال شود ولی در مورد CSCR که معمولا پیش آگهی خوبی دارد پس از کاهش دوز استروئید بهبودی ممکن است دیده شود.

هدف: تعیین اثر پروپرانولول خوراکی در بهبود رتینوپاتی سروز مرکزی (CSR) در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی و فیض اصفهان در سالهای 80-1379.روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور انجام شد. بیماران مبتلا به CSR به طور تصادفی به دو گروه درمان و شاهد، هر کدام شامل 30 تقسیم شدند. برای گروه درمان قرص پروپرانولول به میزان 20 میلیگرم دوبار در روز و برای گروه شاهد دارونمای مشابه تجویز شد. بیماران به طور هفتگی تا زمان بهبود کامل معاینه شدند. مدت زمان ابتلا به بیماری، حدت بینایی نهایی برحسب لاگمار و فراوانی نسبی حدت بینایی نهایی 10.10 بین دو گروه درمان و شاهد با استفاده از آزمون t و کای دو مقایسه شد.یافته ها: دو گروه به لحاظ سن، جنس، چشم گرفتار، تنشهای روانی و یافته های بالینی با هم مشابه بودند. مدت زمان رسیدن به بهبود در گروه درمان، 29±62 روز و در گروه شاهد، 44±89 روز بود(P<0.05) . میانگین حدت بینایی نهایی در گروه درمان، 0.98 لاگمار و در گروه شاهد 0.97 بود (NS) فراوانی نسبی دید کمتر از 10.10 در گروه شاهد 30 درصد و در گروه درمان 23.3 درصد بود (NS) نیاز به لیزر در گروه شاهد 30 درصد و در گروه درمان  3.3درصد بود(P<0.01) .نتیجه گیری: پروپرانولول مدت ابتلا به بیماری و نیاز به لیزر را در مبتلایان به CSR کاهش میدهد ولی روی میزان دید نهایی بیماران تاثیری ندارد. با توجه به اینکه مبتلایان اکثرا در سنین فعال زندگی هستند، مصرف پروپرانولول در این بیماران توصیه می شود.

سابقه و هدف رتینوپاتی سروز مرکزی (CSR) یک بیماری ایدیوپاتیک شبکیه است که منجر به اختلال بینایی و متامورفوپسیا می شود. با توجه به علت نامشخص رتینوپاتی سروز مرکزی، هدف از این مطالعه، بررسی نقش اختلالات متابولیک، (چربی خون بالا، دیابت، کم کاری تیرویید و پرفشاری خون (به عنوان بیماری قلبی عروقی)) بر نتایج درمان در بیماران مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی می باشد. مواد و روش ها این مطالعه مقطعی بر روی 55 بیمار مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی که بیماری آنها توسط معاینات چشم پزشکی در مرکز چشم پزشکی بیمارستان آیت الله روحانی بابل تایید شده بود، انجام شد. بیماران با تزریق داخل زجاجیه ای 1/25 میلی گرم در 0/05 میلی لیتر بواسیزوماب (آواستین) در 3 تا 4 میلی متری لیمبوس در شرایط استریل تحت درمان قرار گرفتند. حدت بینایی (VA) و ضخامت مرکزی ماکولا (CMT) بیماران قبل و یک ماه پس از تزریق، بر اساس ابتلا و عدم ابتلا به فشار خون، دیابت، کم کاری تیرویید و چربی خون توسط توموگرافی انسجام نوری (OCT) اندازه گیری و ارزیابی شد. یافته ها میانگین سن بیماران مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی (32 مرد و 23 زن) 11/50±, 42 سال بود. مقدار ضخامت مرکزی ماکولا پس از درمان در بیماران مبتلا به پرفشاری خون (34/00±, 328/66 میکرومتر) به طور قابل توجهی بالاتر از بیماران بدون پرفشاری خون (41/79±, 302/56 میکرومتر) بود (0/025=p). مقدار ضخامت مرکزی ماکولا پس از درمان در بیماران غیر دیابتی (42/49±, 306/08 میکرومتر) به طور قابل توجهی کمتر از بیماران دیابتی (17/42±, 336/77 میکرومتر) بود (0/039=p). هیچ یک از شاخص های VA و CMT در بیماران مبتلا به چربی خون بالا و بیماران بدون چربی خون تفاوت معنی داری نداشت. همچنین شاخص های حدت بینایی و ضخامت مرکزی ماکولا در بیماران با کم کاری تیرویید و عدم کم کاری تیرویید تفاوت معنی داری نداشتند. نتیجه گیری نتایج مطالعه نشان داد که پرفشاری خون و دیابت از عوامل مهم در پاسخ به درمان با بواسیزوماب در بیماران مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی می باشند.

مقدمه: بیماری کوریورتینوپاتی (C S C) یک بیماری با علت ناشناخته است. هدف این مطالعه تعیین اثر درمان زودرس CSC با لیزر دیود در چهار هفته اول و بررسی عوارض و عود بیماری می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی 54 چشم از 54 بیمار با تشخیص CSC و بدون درمان اولیه و 55 چشم از 55 بیمار با تشخیص CSC  دز 4 هفته اول بروز علایم، نقاطی که دارای نشت ماده فلورسین بود و حداقل 350 میکرون از مرکز بینایی فاصله داشت، مورد لیزر درمانی با مشخصات زیر قرار گرفتند. اندازه 75 میکرون قدرت 100-300 میلی وات و زمان 100-300 میلی ثانیه بطوریکه محل لیزر به سختی دیده شود. تمامی بیماران حداقل بمدت یک سال پیگیری شدند. نتایج: در گروه بدون درمان اولیه، 27.77% از بیماران بعد از 6 هفته دید بیست، بیستم به دست آوردند. 85.18% از بیماران بعد از یکسال دید بیست، بیستم بدست آوردند و 24% در طور یکسال مراقبت دچار عود مکرر شدند. Choroidal Neovascularization (CNV) در 1.85% از بیماران دیده شد. در گروه با درمان اولیه، در همه بیماران در عرض 2-4 هفته (متوسط 1/3 هفته) مایع زیر شبکیه کاهش پیدا کرد. 67% بیماران در مدت 2-6 هفته دید بیست، بیستم بدست آوردند. در 14.6%  بیماران عود مجدد دیده شد که با درمان مشابه بهبود یافتند. در طول حداقل یک سال پیگیری هیچ موردی از عوارض مهم لیزر دیده نشد. 87.7% از بیماران بعد از یکسال دید بیست، بیستم داشتند. نتیجه گیری: درمان زودرس CSC با لیزر دیود در 4 هفته اول با کاهش مدت بیماری و تسریع در افزایش دید با کاستن از استرس بیمار می تواند منجر به کم کردن میزان عود بیماری شود.

داروهای مهارکننده آنزیم های فسفودی استراز (مانند سیلدنافیل، تادالافیل، واردنافیل و آوانافیل) امروزه جهت درمان اختلالات نعوظ در مردان و درمان افزایش فشار خون شریان ریوی به کار می روند. گزارش های متعددی از تاثیر این داروها بر چشم و به ویژه در بروز نوروپاتی ایسکمیک قدامی (NAAION) منتشر شده است. عوارض چشمی دیگر که به طور عمده عروقی می باشند شامل کوریورتینوپاتی سروز مرکزی، خونریزی شبکیه، انسداد وریدها و شریان های شبکیه نیز گزارش شده اند. همچنین پس از مصرف این داروها، شکایات بینایی مختلف توسط بیماران بیان می شود از جمله آبی بینی، تاری دید، دوبینی و فتوپسی. ما با جستجوی گسترده در Medline و Pubmed مقالات مرتبط با عوارض چشمی داروهای مهارکننده فسفودی استراز را استخراج کردیم. در این مقاله، مروری بر عوارض چشمی این داروها و تناقض های موجود در گزارش ها، سازوکار اثر مطرح شده، یافته های پاراکلینیک و همچنین مطالعات حیوانی در این زمینه ارایه می گردد.

در بارداری تغییرات قابل توجهی در بدن روی می دهد که بر شبکیه موثرند. بارداری ممکن است باعث بروز بیماری هایی در شبکیه مانند رتینوپاتی و کوروییدوپاتی فشارخونی و نیز جداشدگی اگزوداتیو شبکیه در مواردی از جمله سندرم HELLP (همولیز، افزایش آنزیم های کبدی، افت پلاکت)، انعقاد داخل عروقی منتشر (DIC) و یا پورپورای ترومبوتیک با پلاکت پایین (TTP) گردد. هم چنین ممکن است انسداد عروق شریانی یا وریدی شبکیه در زمینه بارداری و یا تشدید بیماری های شبکیه ای قبلی مانند کوریورتینوپاتی سروز ایدیوپاتیک و رتینوپاتی دیابتیک رخ دهد. توجه خاص و آمادگی در زمان مواجهه با بیماران در دوره بارداری در انتخاب دارو و هم چنین روش های تشخیصی و جراحی ضروری است.

هدف: گزارش یک مورد بولوس سنترال سروزکوریورتینوپاتی ایدیوپاتیک دوطرفه.معرفی بیمار: دختر 26 ساله ای به علت کاهش دید حاد دوطرفه به بخش چشم پزشکی بیمارستان امیرالمومنین معرفی شد. در معاینات، میزان تیزبینی در هر چشم با اصلاح 1/10 و معاینه سگمان قدامی با اسلیت لمپ طبیعی بود. در فوندوسکوپی، دکولمان سروزی دوطرفه ماکولا که تا محیط اطراف ادامه داشت، مشاهده گردید و به نظر رسید راکسیون سلولی (1+) در زجاجیه داشته باشد. در فلورسین آنژیوگرافی، لکه های متعدد هیپرفلورسنت در سطح لایه پیگمانته مشاهده گردید. لذا بیمار با تشخیص Vogt-Koyanagi-Harada Syndrom (VKH) تحت درمان با کورتن خوراکی قرار گرفت. در معاینه یک هفته بعد از درمان، شدت دکولمان سروزی به شدت افزایش یافته بود، بنابراین تشخیص VKH منتفی گردید و جهت ارزیابی بیشتر ICG و OCT انجام شد. بر اساس یافته های جدید، برای بیمار تشخیص بولوس سنترال سروز کوریو رتینوپاتی دوطرفه مطرح گردید.نتیجه گیری: شکل شدید و غیرمعمول سنترال سروز کوریورتینوپاتی ایدیوپاتیک (ICSC) ممکن است به صورت دکولمان سروزی دوطرفه هم زمان در یک فرد مونث جوان و سالم، نمای بالینی پیدا کند. شناخت این فرم از نظر تظاهر بالینی ICSC به منظور اجتناب از تشخیص و درمان نادرست ضروری است.